Dzień polarny to naturalne zjawisko występujące w miesiącach letnich w miejscach na północ od koła podbiegunowego i na południe od koła Antarktydy. Jest ono widoczne na kole podbiegunowym od 12 czerwca do 1 lipca. Im dalej na północ, tym okres ten się wydłuża.
Między datami równonocy marcowych i wrześniowych, słońce nie zachodzi nad Biegunem Północnym
Następnie sytuacja powtarza się na Biegunie Południowym, gdzie w okresie między wrześniem a marcem słońce świeci 24 godziny na dobę.
Dzięki relatywnie ciepłemu otoczeniu zapewnionemu przez okoliczności dnia polarnego, możliwe są długie wędrówki po lodzie. Pomogło to Roaldowi Amundsenowi – norweskiemu badaczowi polarnemu jako pierwszemu dotrzeć na biegun południowy w 1911 roku.
Noc polarna to termin używany do opisania okresu przed, w trakcie i po zimowym przesileniu, kiedy w ogóle nie wschodzi słońce
Noc polarna, podobnie jak dzień, trwa dłużej w przypadku lokalizacji znajdujących się bliżej bieguna. Noc polarna w Ny-Alesund (wyspa Spitsbergen) trwa od końca października do końca lutego, czyli w sumie prawie cztery miesiące.
Na niektórych obszarach, zamiast nocy polarnej, występuje zmierzch polarny. Słońce zanurza się pod horyzontem, ale na nie więcej niż 10 stopni. Cały krajobraz jest wtedy skąpany w surrealistycznym i rozszerzonym zmierzchu. Jego światło jest wystarczające na tyle, by ludzie mogli chodzić po ulicach i pracować, a mieszkańcy niektórych miast znajdujących się daleko na północy żyją w takich warunkach przez całe miesiące.
Poniższy film przedstawia noc polarną w miejscowości Finnmark w północnej Norwegii, gdzie trwa około dwóch miesięcy. Jest to jeden z najmniej zaludnionych obszarów w tym kraju, co pozwoliło twórcy tego filmu uniknąć zakłóceń obrazu jakimkolwiek światłem generowanym przez ludzi.
W czasie nocy polarnej dzień upływa przy 20 godzinach ciemności i 4 godzinach intensywnego, jarzącego się światła rozjaśniającego ośnieżone pola i góry.
Niektóre inne planety, takie jak Pluton, mają tak znaczne przechylenia osiowe, że na bardzo dużej części ich powierzchni występuje dzień i noc polarna.
Jednym z najbardziej spektakularnych zjawisk nocy polarnej jest Aurora Borealis, czyli zorza polarna
Jest to przyrodniczy fenomen polegający na wysyłaniu przez ukryte za horyzontem słońce poświaty nadającej niebieski i fioletowy odcień. Zorza pojawia się w formie zielonego światła, które stopniowo coraz intensywniej rozświetla niebo tworząc na nim łuki i pasma w zielonych, czerwonych, niebieskich i fioletowych kolorach.
Zanim fenomen zorzy został naukowo wyjaśniony, rybacy ze Skandynawii byli przekonani, że jest to efekt świetlnych refleksów od przemieszczających się ławic ryb. Wikingowie wiązali to zjawisko z odbywającą się gdzieś bitwą, a pierwotni mieszkańcy Skandynawii – Samowie, wierzyli że są to objawiające się duchy zmarłych. Spokój zorzy nie mógł być zakłócony rozmową czy ruchami, więc Samowie zastygali w bezruchu w oczekiwaniu na zaniknięcie zjawiska.
Pierwotni mieszkańcy tamtego regionu zorzę nazywali mianem „guovssoha“, czyli „światła, które słychać”. Wiąże się to z faktem, iż zorze polarne rzeczywiście wytwarzają dźwięki. Ich powstawanie następuje w górnych warstwach atmosfery, a najlepiej słyszalne są podczas bardzo cichych nocy. Odgłosy najczęściej przypominają syczenie, szelest albo trzask. Dźwięki Aurory nie występują podczas każdego jej wystąpienia i są zazwyczaj krótkie i słabe. Wymagają bardzo uważnego słuchania i minimum hałasu.
Występowanie dźwięku podczas pojawienia się zorzy polarnej wynika ze zderzeń energetycznych cząstek generowanych przez Słońce ze strukturą ziemskiej atmosfery. Pole magnetyczne Ziemi tworzy swoisty lejek związany z reakcjami tych cząstek ponad biegunami planety.